De Eifeltoren van Parijs

Het idee is ontstaan, om de Sarah meer keuzes te geven. Want zij komt niet veel meer buiten enkel voor behandelervaringen. Toen hebben we bevraagd welke wensen en dromen Sarah nog had: “Eens een basketbal match beleven, want vroeger speelde ze ook graag zelf basket. En een keer gaan shoppen. De vrijheid ervaren om zelf mee te gaan en te kunnen kiezen wat ze zelf wil dragen. Dat was al een overwinning op zich, want deze keuzes werden niet bepaald door ons.”

Dus zo is het idee ontstaan om eens een dagje de stad in te trekken.

‘s Morgens vroeg op weg naar de winkel, in plaats van één winkel, kwam er nog een winkel en het monde uit in een dagje winkelen. Samen in gezelschap vertoeven van elkaar, verbinding creëren en even weg van het alledaagse van de afdeling.

Waar je binnen onze muren anders zo moeilijk kan kiezen, wees je nu spontaan zaken aan die je graag wou. Je kan keuzes maken, en wij maakten gebruik om bij die betreffende accessoires, kleren samen te stellen, die ook jij goedkeurde en graag zag.

De kleren ging je natuurlijk passen. Wat zat goed? en welke stof voelde lekker? Telkens kregen we feedback terug.  En jij genoot, er werd gehoor gegeven aan jouw smaak, en jouw stem. Bij de kassa konden we nog gebruik maken van een cadeaubon, aardig meegenomen.

Om 11:30 kwam het voorstel: ‘Gaan we terug naar de afdeling of wil je iets gaan eten?’ waarbij Sarah volmonding zei: ‘We gaan iets gaan eten!’

Frieten? Dat wou je niet. Het werd puree met vol au vent. Handelingen die als vertrouwd en normaal beschouwd worden, waar je anders van ons afhankelijk bent: zoals iedereen voorzien van drinken, dat deed jij nu spontaan voor ons.

Na het eten gingen we naar de action om snuisterijen te kopen, waar we je kamer mee konden opfleuren. De prent van de Eifeltoren zette je spontaan aan het praten over een reisje van vroeger. Die je deed met je vader en je moeder naar Parijs, het bracht een glimlach op je gezicht, we kochten dan ook dat kadertje met de prent van de Eifel toren. Deze hangt nu op in je kamer, als aandenken aan vroeger en aan deze mooie dag.

Toen we terug kwamen was de eerste zin die je me zei: ‘Wanneer doen we nog zo’n dag, en neem je me mee om schoenen?’

Dat gaf ons de bevestiging en voldoening dat je genoten had van deze goed gevulde dag.