Getuigenis van Jan, zorgmedewerker

Onze patiënten hebben vooral nood hebben aan een bescherming rondom zich om optimaal te kunnen functioneren. Dat we af en toe op sommige vlakken iets meer bescherming moeten bieden en op andere vlakken juist iets meer ruimte moeten kunnen geven aan de patiënt, om het best mogelijke leven te kunnen leiden eigenlijk. Ik denk dat het mooie aan crustatieve zorg is dat het ook veel meer patiëntgericht is, maar echt persoonlijk. Dat we echt kunnen kijken naar de noden van één patiënt.

De behandeling richt er zich op dat mensen zich zo goed mogelijk in hun vel voelen en hetgeen dat ze kunnen, nog kunnen bovenhalen, hun mogelijkheden maximaliseren. Behandeling is niet zoals bijvoorbeeld op een opname-afdeling, een behandelafdeling gericht op integreren in de maatschappij, terug opnemen van vroeger. Het is vanuit dat palliatieve oogpunt van ‘hoe kunnen we maximaliseren van wat er is’ en ook dat mensen het gevoel hebben dat het oké is van wat er nu is. Vandaaruit kunnen er inderdaad soms nog stapjes vooruit gezet worden, maar niet vanuit het mikken op stappen vooruit, mikken op behoud en wat is er mogelijk, nu.