Camilla, familielid

Hier zie ik net dat het de tegenovergestelde richting uitgaat. Het gaat heel, heel goed als ik dat vergelijk met vroeger. Bijvoorbeeld de nieuwste therapieën die je nu gebruikt, zang en toneel, ze bloeit open hé, ze is al beginnen zingen op haar kamer met mij erbij. Dat zegt toch dat ze meer zelfzeker is hé en ze spreekt daar veel over. Ze is enthousiast.

Dit is een van de enige ziekenhuizen die zoveel personeel heeft in verhouding met patiënten. Ze kunnen indien nodig opschalen tot één-op-één geloof ik hé. In andere ziekenhuizen hebben ze dat niet. Het is ook echt nodig ook voor de meeste mensen die hier verblijven om heel veel aandacht te hebben en specifiek dus te kijken naar: wat hebben ze nodig? Ik merk dat dat gedaan wordt.

Ik had nooit gedacht dat Jana (fictieve naam) zo ging evolueren, daar komt het op neer. Ik had het nooit gedacht. Jana, dus de diepere Jana, zij is een goed mens. Omwille van verslaving enzovoort en de omstandigheden ‘…’ vrienden, slechte vrienden ook die ze had. Ze had bijna altijd slechte vrienden. Er zat daar nauwelijks één tussen die goed was of die meer goed was dan slecht. Meestal drugsgebruikers of die die geen centen hadden en die van haar en haar familie wilden leven, enzovoort. Jana is veel veranderd eigenlijk. Ze is een goed mens en dat komt naar boven nu.

Het is iets van lange adem, automatisch, al wordt het personeel optimaal ingezet ‘…’ het is dat ik dikwijls ook al gedacht had, in het verleden voornamelijk hoor, dus ‘…’ dat dat zo traag gaat eigenlijk, maar het kan niet anders, het kan niet anders. Nu merk je de resultaten, nu voornamelijk, het laatste jaar.

Gelukkig dat zoiets bestaat, dat mensen met zo’n problemen zoals Jana zo’n opvang hebben en opvang kunnen blijven krijgen.